Πρωταθλητές στην ζωή
Aθλητής στο μυαλό μας είναι αυτός, που μπορεί να ελέγχει το σώμα του και μυαλό του σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αναπτύσσει δεξιότητες, είτε σε ατομικό, είτε σε ομαδικό επίπεδο, που για τους περισσότερους φαίνονται δύσκολες.
Πρωταθλητής είναι αυτός, που μπορεί να κάνει ακριβώς το παραπάνω με σκοπό όχι μόνο την πραγματοποίηση του έργου, αλλά την νίκη και την διάκριση μέσα από τον ανταγωνισμό με τους καλύτερους.
Πρωταθλητές στα στάδια σίγουρα δεν γεννηθήκαμε για να γίνουμε όλοι και ίσως να μην το θέλουμε και όλοι, όμως πρωταθλητές στην ζωή ΑΞΙΖΕΙ να είμαστε και πραγματικά έχει πολύ μεγάλη σημασία να παλεύουμε για αυτό. Όχι γιατί στο τέλος θα μας περιμένει κάποιου είδους μετάλλιο ή τα ρεκόρ μας θα μπουν σε κάποιου είδους ιστορικά βιβλία, αλλά γιατί οι απονομές της ζωής μας θα μπορούν να είναι καθημερινές και σε πολλά επίπεδα νικηφόρες. Το θέμα είναι μπορούμε να δανειστούμε κάτι από την διανοητική προετοιμασία των πρωταθλητών, που να έχει εφαρμογή στις ζωές μας;
Σίγουρα μπορούμε!!!
Ας κάνουμε λοιπόν την αρχή.
1.ΜΕΙΝΕ ΠΡΟΣΗΛΩΜΕΝΟΣ.
Συνήθως χανόμαστε μέσα στις υποχρεώσεις μας, την πληθώρα τους και την πολυπλοκότητά τους χωρίς να μπορούμε να ιεραρχήσουμε την σπουδαιότητά τους και την δράση μας με αποτέλεσμα να εγκαταλείπουμε πριν ακόμα ξεκινήσουμε.
Στην προπόνηση μαθαίνουμε να μένουμε προσηλωμένοι στην στιγμή. Σε αυτό που έχουμε να κάνουμε όχι την συγκεκριμένη ημέρα, αλλά την συγκεκριμένη στιγμή. Στην σκοποβολή, όταν έχω να πραγματοποιήσω μια ξηρά προπόνηση, όπως λέγεται, δηλαδή ώρες μπροστά σε έναν λευκό τοίχο χωρίς την ρίψη ούτε μίας σφαίρας, το μόνο που μπορεί να με σώσει είναι η προσήλωση στο τι θέλω να κάνω στην κάθε βολή. Μένοντας συγκεντρωμένος στην τεχνική μου και τα επιμέρους στοιχεία της, παύω να ασχολούμαι με τον χρόνο, που μου φαίνεται ατελείωτος, με την στατικότητα, που μου φαίνεται βασανιστική και την έλλειψη χειροπιαστού αποτελέσματος, που μου φαντάζει βασανιστική και προχωράω βήμα-βήμα σταθερά και με ουσιαστικό αποτέλεσμα. Όταν έχω μπροστά μου μια προπόνηση τρεξίματος 10 χιλιομέτρων στην μονοτονία και την στατικότητα ενός διαδρόμου δεν ωφελεί σε τίποτα το να σκεφτώ πόσο ακόμα έχω να τρέξω ή πως θα είμαι στο τέλος της προσπάθειας. Μένω προσηλωμένος σε κάθε χιλιόμετρο ξεχωριστά σαν να είναι το τελευταίο, ξέροντας πως κάθε βήμα με οδηγεί στο τέλος.
2.ΕΛΕΓΞΕ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΣΟΥ ΠΙΤΑ.
Η ζωή μας είναι σαν μία πίτα, που κάθε της κομμάτι απαιτεί χρόνο και ενέργεια και μπορεί να είναι η δουλειά μας, η οικογένειά μας, οι φίλοι μας, τα χόμπι μας, φυσικά η προπόνησή μας και τόσα άλλα πράγματα. Και αυτή η πίτα δεν μπορεί παρά να είναι ενός συγκεκριμένου μεγέθους, που δεν αλλάζει. Άρα δύο πράγματα χρειαζόμαστε. Προτεραιότητες και εξορκισμό των αποσπάσεων. Πάντα ξέρουμε βαθιά μέσα μας τι θέλουμε και τι πρέπει να κάνουμε για να το πετύχουμε.
Αυτό που μας κρατάει πίσω είναι ο φόβος του να βγούμε από το συνηθισμένο, από αυτό που ξέρουμε. Είναι σαν μία σχέση, που ενώ δεν μας καλύπτει μένουμε μέσα σε αυτή μόνο και μόνο από συνήθεια και φόβο για το άγνωστο, με αποτέλεσμα να χάνουμε και το σήμερα και το αύριο. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στο τι λένε οι άλλοι για μας, στο τι προτείνουν οι άλλοι για μας. Πόσο χρόνο λέτε να αφιέρωσε κάποιος για να σχεδιάσει την δική μας ζωή;
3.ΠΑΡΕ ΡΙΣΚΑ.
Πάντα θα υπάρχει κάποιος, που θα τρέχει καλύτερα από σένα, που θα ρίχνει καλύτερα από σένα, που θα γυμνάζεται καλύτερα από σένα, που θα είναι καλύτερος και πιο ταλαντούχος από σένα. Το θέμα είναι πως μπορείς εσύ να βγάλεις το δικό σου καλύτερο από μέσα σου για σένα και μόνο.
Όταν το 2003 εγκατέλειψα την δουλειά μου, μια καλοπληρωμένη δουλειά καριέρας στον ιδιωτικό τομέα για να γίνω αναπληρωτής δάσκαλος, που σημαίνει ταμείο ανεργίας τα καλοκαίρια, ώστε να έχω περισσότερο χρόνο για να κάνω προπόνηση, ποτέ δεν φανταζόμουνα, πως μερικά χρόνια μετά θα είχα γράψει οχτώ βιβλία για παιδιά με θέμα τις αξίες ζωής μέσα από τον αθλητισμό, πως θα συνέχιζα μέχρι σήμερα να κάνω αγωνιστικό αθλητισμό, κερδίζοντας μετάλλια και στο εξωτερικό και πως θα υποδεχόμουνα στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, τον φυσικό μου χώρο, σχολεία, τον δεύτερο φυσικό μου χώρο, μιλώντας στα παιδιά για αθλητισμό, το πάθος της ζωής μου.
4. ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΕΝΑ ΠΛΑΝΟ.
Για πολλά χρόνια προσπαθούσα να καλύψω την έλλειψη ποιότητας στην προπόνησή μου με ποσότητα. Αφού δεν μπορούσα να έχω τον καλύτερο προπονητή, μπορούσα να γυμναστώ περισσότερο, ώστε να καλύψω τα κενά.
Αποτέλεσμα;
Στασιμότητα και περισσότεροι τραυματισμοί.
Ενημέρωση, ψάξιμο, γνώση, έρευνα, θάρρος, οργάνωση είναι τα μοναδικά όπλα στην φαρέτρα μας. Άλλο το να είσαι ‘’εργάτης’’ και άλλο το να είσαι ‘’σκλάβος’’. Ο ένας δουλεύει σκληρά αλλά με αντίκρυσμα. Ο άλλος δουλεύει επίσης σκληρά, αλλά μόνιμα για κάποιον άλλο.
Απάνθρωπο να το κάνεις σε έναν άλλο άνθρωπο. Βλακώδες να το κάνεις στον εαυτό σου.
5. ΜΠΕΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.
Σε πολλούς αγώνες μου έχασα από τα αποδυτήρια. Μια φορά η χειραψία ενός συναθλητή μου ήταν τόσο δυνατή, που το πρώτο που σκέφτηκα ήταν, πως ήταν αδύνατο να νικήσω αυτή την δύναμη. Χρόνια αργότερα, όταν συναντηθήκαμε με τον συγκεκριμένο συναθλητή και αντίπαλό μου και θυμόμασταν τα παλιά, μου εκμυστηρεύτηκε, πως εκείνη την συγκεκριμένη ημέρα της περίφημης χειραψίας, ο φόβος του ότι θα έχανε ήταν τόσο μεγάλος, που μόνο μια δυνατή χειραψία μπορούσε τουλάχιστον να σώσει την αξιοπρέπειά του.
Ήταν άδικο αυτό που είχα κάνει στον εαυτό μου, γιατί είχα δουλέψει πολύ σκληρά και δεν μου επέτρεψα καν να δοκιμάσω. Η ζωή μας είναι έντονα ανταγωνιστική και πολλές φορές από μαθητές ακόμα ως επαγγελματίες πρέπει όχι μόνο να είμαστε καλοί, αλλά να είμαστε καλύτεροι από τον άλλο. Ας σκεφτούμε λοιπόν ότι οι ανασφάλειες, οι φόβοι, οι αμφισβητήσεις δεν είναι μόνο προνόμιο δικό μας και ανά πάσα στιγμή μπορεί να γυρίσουν υπέρ μας, αρκεί να θελήσουμε να είμαστε πρώτοι στον αγώνα της δικής μας ζωής.
ΔΗΛΑΔΗ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ!!!
Nίκος Μιχαλόπουλος
Συγγραφέας Παιδικών βιβλίων Εκπαιδευτικός
Αθλητής-Μέλος του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο, του
LAUREUS SPORT FOR GOOD FOUNDATION, που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο για
θετικές κοινωνικές αλλαγές.
