ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ”ΣΠΑΝΙΟΛΙΚΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ”

ΑΛΚΗΣ ΖΕΗ

ΣΠΑΝΙΟΛΙΚΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Εκδόσεις Καστανιώτη

 

 

Eίχα την τύχη να συναντήσω την Άλκη Ζέη πριν λίγους μήνες στην Κύπρο, καλεσμένοι και οι δυο του ίδιου βιβλιοπωλείου για παρουσιάσεις σε σχολεία της Λευκωσίας.

 

Τόσα χρόνια μετά τον δικό μου μεγάλο περίπατο στον περίπατο του δικού της Πέτρου είχα την χαρά να την χειροκροτήσω στην αναγόρευσή της ως Επίτημη Διδάκτωρ του Τμήματος Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Λευκωσίας και να ακούσω με τα ίδια μου τ’ αυτιά αποσπάσματα από το νέο της ακυκλοφόρητο ακόμα βιβλίο.

 

Όταν ήμουνα μικρός πολλές φορές είχα φανταστεί την ίδια να μου διαβάζει κάτι από το ‘’Καπλάνι της βιτρίνας’’. Όμως , αν και αυτό το όνειρο δεν βγήκε ποτέ αληθινό, η συνάντησή μας αυτή, η φωνή της τώρα στα νέα της χειρόγραφα και η αφιέρωσή της στα ‘’Σπανιόλικα παπούτσια’’ είναι αρκετά για να με κάνουν να πιστέψω, πως κάποια  όνειρα μπορούν να είναι πάντα αληθινά και φυσικά να μην έχουν ημερομηνία λήξης.

 

Τα ‘’Σπανιόλικα παπούτσια’’ με πήγαν σε μία εποχή, που από ό,τι φάνηκε τα όνειρα ήταν πράγματι αληθινά.

 

12 ιστορίες από την κατοχή και τον εμφύλιο, που όμως στο τέλος μόνο γκρίζο χρώμα δεν σου αφήναν στην ψυχή σου. Δεν ξέρω πως γίνεται σήμερα όλα γύρω μας να φαίνονται τόσο γκρίζα, που να πλησιάζουν το μαύρο, όμως αυτό που αισθάνθηκα, διαβάζοντας αυτές τις σχεδόν αυτοβιογραφικές ιστορίες ήταν μια αισιοδοξία, μια ελπίδα, ένα φως, μια αναμονή για κάτι καλύτερο, που πάντα έρχεται μετά από κάτι, που σε αδειάζει και σε απογυμνώνει. Δεν ξέρω αν οι πηγές αυτού του φωτός ήταν πρόσωπα όπως αυτά της Διδώς Σωτηρίου, του Γιάννη Τσαρούχη, του Καρόλου Κουν, της Ελένης Χατζηαργύρη, του Νίκου Καββαδία. Δεν ξέρω αν το φως προέρχεται πάντα μέσα από τα σκοτάδια. Δεν ξέρω, αν στα μάτια μου φαίνονται όλα μεγάλα και φωτεινά, γιατί αυτά που σήμερα προβάλλονται είναι συνήθως μικρά και σκοτεινά, όμως φορώντας αυτά τα σπανιόλικα παπούτσια πήγα εκεί, που μάλλον είχα ανάγκη να πάω.

 

Στο θετικό, που πάντα βγαίνει μέσα από το αρνητικό, αν έχεις μάτια να το δεις και χέρια να το ψάξεις.

 

Στο καλό, που προκύπτει από το δύσκολο σαν το γυαλί, που λίγο πριν ήταν άμμος και το μόνο που χρειάστηκε ήταν φωτιά. Φωτιά για να λιώσει. Να λιώσει τόσο, μέχρι διάφανο να γίνει.

 

 

Nίκος Μιχαλόπουλος

Συγγραφέας Παιδικών βιβλίων    Εκπαιδευτικός

Αθλητής-Μέλος του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο, του LAUREUS SPORT FOR GOOD FOUNDATION, που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο για θετικές κοινωνικές αλλαγές.