Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Ο αγώνας δικαιώνεται μέσα από το αποτέλεσμα ή μέσα από την ίδια την προσπάθεια;
Mπορεί η ερώτηση να φαίνεται απλή, αλλά η απάντηση αντιπροσωπεύει την ψυχολογία και την διανοητική κατάσταση ενός ανθρώπου και φυσικά κατ’επέκταση ενός ολόκληρου λαού και φυσικά την εκπαίδευσή του.
Πιστεύω ακράδαντα, πως ο αγώνας δικαιώνεται μέσα από την προσπάθειά του.
Αν δεχτούμε το αντίθετο, ανοίγουμε τον δρόμο στην έννοια του αποτελέσματος με κάθε μέσο και με κάθε κόστος.
Ας υποθέσουμε, ότι έχουμε την περίπτωση μιας μάνας, που πέφτει στη θάλασσα για να σώσει το παιδί της, αλλά δεν τα καταφέρνει και χάνει αυτή και το παιδί της τις ζωές τους. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, πως αυτός ο αγώνας δεν άξιζε τον κόπο ή δεν δικαιώθηκε; Ή και να δεν δικαιώθηκε, αυτό σημαίνει, ότι δεν έπρεπε να γίνει;
Aς φανταστούμε την υπόθεση κάποιου που δίνει το αίμα του για να σώσει έναν άνθρωπο που το έχει ανάγκη σε κάποιο νοσοκομείο, γιατί κινδυνεύει, αλλά τελικά δεν τα καταφέρνει. Μπορεί κάποιος να πει, πως ούτε αυτή η προσπάθεια έπρεπε να καταβληθεί;
Τα παραδείγματα άπειρα. Από τον στρατιώτη που δίνει την ζωή του για την πατρίδα του και σκλαβώνεται μέχρι τον αθλητή, που αφιερώνει την ζωή του σε ένα στόχο και ηττάται. Από τον καλοπροαίρετο, που θέλει να βοηθήσει και βρίσκεται μπλεγμένος μέχρι τον εθελοντή, που φεύγει για μια ανθρωπιστική αποστολή και πεθαίνει. Κι αν όλα αυτά είναι ακραία υπάρχει πάντα ο διπλανός μας, που δίνει τα πάντα για την αγάπη του και τον έρωτά του και προδίδεται. Και η πορεία συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα αγώνα, προσπάθειας και υπέρβασης μπορεί κάποιος να φανταστεί.
Κάποια πολύ μεγάλη προσωπικότητα του παγκόσμιου αθλητισμού είπε κάποτε:
‘’Aυτός που πιστεύει πως η νίκη δεν είναι αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία, μάλλον έχασε…’’
Έξυπνη ατάκα, αλλά ατάκα. Δεν αισθάνομαι, ότι αντικατοπτρίζει μια βαθύτερη φιλοσοφία, γιατί απλά η νίκη του ενός την ίδια χρονική στιγμή είναι η ήττα του άλλου. Είναι τα δύο πρόσωπα του ίδιου νομίσματος τα οποία όμως ενώνονται στον κοινό αγώνα. Το να χάσεις ή να κερδίσεις σε τοποθετεί στιγμιαία σε μια άλλη διανοητική κατάσταση και αυτή είναι διαφορετική την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή για τις δύο πλευρές, που αντιμάχονται. Όμως η προσπάθεια είναι αυτή που ενώνει τις αξίες και τον αγώνα και των δύο και αυτό δεν πρέπει να το υποτιμάμε.
Το να κερδίσεις ή να χάσεις είναι θέμα τιμής και ο τρόπος που θα το κάνεις είναι το μεγαλύτερο ζήτημα τιμής.
Ζούμε σε μια εποχή, που εκπαιδευόμαστε και κατά συνέπεια εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας για την νίκη και μάλιστα την γρήγορη.
Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε γεμίσει από νέους, που ψάχνουν την τύχη τους στα σπίτια του ‘’Μεγάλου Αδερφού΄΄ και τα αντίστοιχα στέκια του, από προβεβλημένους ανθρώπους, που θα ξεπουλούσαν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να παραμείνουν προβεβλημένοι σε μια εποχή, που όμως προβάλλει μόνο το αναξιοπρεπές, το φτηνό και το ανεγκέφαλο, από πολιτικούς, που ξέρουν να χαϊδεύουν αυτιά και συνειδήσεις για την πολυπόθητη εξουσία, από καταθληπτικούς ανθρώπους, που κάποια στιγμή αναγνωρίζουν την σαθρότητα των προτύπων και των στόχων τους.
Μήπως είναι η στιγμή να επανεξετάσουμε τις αρχές μας;
Mήπως είναι η στιγμή να αντιδράσουμε; Eιρηνικά εννοώ, αλλά απόλυτα επαναστατικά και αποφασιστικά;
Mήπως είναι η στιγμή να επικεντρωθούμε στον αγώνα μας και λιγότερο στην προοπτική του αποτελέσματος; Του συγκεκριμένου νικηφόρου αποτελέσματος;
To σίγουρο είναι, πως αυτός που προσπαθεί κάποια στιγμή θα απολαύσει την νίκη. Και θα το κάνει γιατί έχει μάθει να την απομυθοποιεί. Το να κυνηγάς την νίκη σαν να είναι αυτό η αρχή και το τέλος του κόσμου, σε φέρνει πολύ κοντά σε μια κατάσταση που έχει μέσα της κυρίως απογοήτευση και μοιραία κάποια στιγμή εγκατάλειψη. Το να παλεύεις όμως συγκεντρωμένος στην ουσία και την αξία του αγώνα σου, που δεν διακαιώνεται μόνο μέσα από το αποτέλεσμά του και αυτό γιατί είναι αυτόφωτος, έχει βάσεις και συγκεκριμένη κοσμοθεωρία, σημαίνει, πως είσαι πάντα έτοιμος να ξανασηκωθείς, όταν πέσεις και να ξαναπάς στην αφετηρία ενώ έχεις τερματίσει δεύτερος.
Ούτως ή άλλως αργά ή γρήγορα αυτοί που κερδίζουν είναι αυτοί που σκέφτονται ότι μπορούν!!!
