ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ
Τανζανία, 9 Δεκεμβρίου 2010. Στην πλαγιά του τεράστιου βουνού ανεβαίνει μία διακεκομμένη γραμμή πεζοπόρων, γύρω στα 130 άτομα. Μπορούν να δουν λίγα πράγματα γύρω τους, αφού βρίσκονται μέσα σε μια πυκνή μάζα από σύννεφα που αγκαλιάζει το Κιλιμάντζαρο εδώ και μέρες. Είναι ο χειρότερος χειμώνας που θυμούνται οι διοργανωτές που έχουν ανέβει το Κιλιμάντζαρο πάνω από 200 φορές. Γύρω τους στροβιλίζεται το χιόνι που πέφτει εδώ και ώρα πάνω στους μαύρους βράχους. Στην ουσία οι πεζοπόροι προχωράνε πατώντας από πέτρα σε γλιστερή πέτρα, χωρίς να ακολουθούν κάποιο καθορισμένο μονοπάτι, αφού κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, αλλά ακολουθώντας τους οδηγούς σε μια ατέρμονη ανάβαση προς τα 4.600 μ., όπου θα κατασκηνώσουν για λίγη ώρα πριν συνεχίσουν προς την κορυφή. Η θερμοκρασία έχει πέσει κάτω από τους 0 C και το υψόμετρο έχει αρχίσει να κάνει μαρτύριο αυτό που ξεκίνησε σαν πρόκληση, σαν μια γιορτή καλής θέλησης. Ο Νίκος Μιχαλόπουλος, ο Έλληνας συμμετέχοντας της φιλανθρωπικής αποστολής του Ιδρύματος Laureus, σταματάει και κοιτάει γύρω του. Ο ντόπιος οδηγός του, ο Άλφα (που κουβαλάει το διπλάσιο βάρος από τον Μιχαλόπουλο), τον έχει προσπεράσει και βρίσκεται μάλλον ήδη στη θέση της κατασκήνωσης ετοιμάζοντας ζεστό φαγητό και μια στεγνή σκηνή. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζει, γιατί τα πράγματα δεν πηγαίνουν καθόλου καλά. Δύο άλλοι αθλητές είναι λίγο πιο πίσω του και ανεβαίνουν αργά την πλαγιά με τον πόνο και την κούραση να παραμορφώνει τα πρόσωπά τους. «Έτσι δείχνω κι εγώ;», αναρωτιέται.
