Ας φυτέψουμε δέντρα, στη σκιά των οποίων ξέρουμε πως δεν θα καθίσουμε ποτέ.

2014
Άλλη μια χρονιά ξεκινάει και μας βρίσκει και πάλι θολωμένους ανάμεσα στην δυσκολία των καταστάσεων που μας κυκλώνουν σαν έρπης και την αισιοδοξία που έχουμε ανάγκη να δούμε, αλλά τόσο δυσκολευόμαστε. Μια αισιοδοξία που κάποιοι προσπαθούν να καλλιεργήσουν χωρίς όμως ποτέ να έχουν βάλει τον σπόρο.

 

Ένα ταξίδι ανάμεσα στην επιθυμία για πίστη σε κάτι καλό και την αμφισβήτησή του.
Μια μόνιμη αμφιβολία για ο,τιδήποτε καλό θα μπορούσε να έρθει σαν δώρο από έναν από μηχανή έστω Άη Βασίλη, στον οποίο όμως έχουμε πάψει πια να πιστεύουμε.

Και το πνεύμα των γιορτών μετατρέπεται στην κατάθλιψη που αυτές τονίζουν σε εκείνους που ήδη την έχουν.
Και μέσα σ’ όλα άλλο ένα πολιτικό σκάνδαλο ντροπής έρχεται να δώσει την τελική ώθηση στον θυμό που κατά κάποιο τρόπο όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Έχω χάσει πια το μέτρημα των πόσων παρόμοιων καταστάσεων την δίνη έχουμε αναλωθεί τα τελευταία πολλά πια χρόνια, αλλά αισθάνομαι πως ακόμα και τώρα για κάποιους ανθρώπους και μάλιστα προβεβλημένους δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Το χειρότερο πράγμα στην ζωή ενός ανθρώπου είναι η κακή κληρονομιά που αφήνει στα παιδιά του. Και ο όρος ‘’παιδιά’’ δεν αφορά απαραίτητα στα βιολογικά του παιδιά, αλλά στα παιδιά όλου του κόσμου, που με κάποιο τρόπο ενώνονται μεταξύ τους, απαιτώντας την προσοχή και τον σεβασμό που τους αξίζει.

Όταν φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο, δεν το ρωτάς αν θα ήθελε να έρθει, αν θα ήθελε να γεννηθεί μέλος της οικογένειάς σου ή της κοινωνίας σου κι όμως το κάνεις, εστιάζοντας μόνιμα στο τι σημαίνει για σένα αυτό ο παιδί και όχι το σημαίνεις εσύ για αυτό το παιδί. Πόσο θα σε ολοκληρώσει, πόσο θα σε ωριμάσει, πόσο θα σε ανεβάσει σε ένα άλλο επίπεδο, πόσο θα προχωρήσει μπροστά την σχέση σου, πόσο θα βοηθήσει την κοινωνία, πόσο, πόσο, πόσο.

Πόσο είμαστε μέρος αυτού του πράγματος εμείς οι ίδιοι προσωπικά;
Πόσο άραγε στεκόμαστε στο ύψος αυτού που αποκαλούμε το μέλλον μας;

Αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι πως φέτος οι μαθητές μου είναι χωρίς θέρμανση στο σχολείο μου, κάποια παιδιά δεν πέρασαν Χριστούγεννα, για πολλά περισσότερα δεν υπήρξε Άη Βασίλης, αν και τον πιστεύουν και κάποια στις παραγκουπόλεις όλου του κόσμου συνεχίζουν να τρώνε από τα σκουπίδια. Και μιλάω μόνο για αυτά που έχω δει με τα μάτια μου. Είμαι σίγουρος πως δυστυχώς υπάρχουν πολλές περισσότερες και ίσως δυσκολότερες περιπτώσεις που αγνοώ ή θέλω να αγνοώ για να μην χάσω την ήσυχη συνείδησή μου.

Μια πολύ σημαντική φιλοσοφική τοποθέτηση από το λαμπρό αρχαίο παρελθόν μας λέει πως μια κοινωνία ωριμάζει, όταν οι άνθρωποί της φυτεύουν δέντρα, στην σκιά των οποίων ξέρουν πως δεν θα καθίσουν ποτέ.

Πόσο άραγε απέχουμε από αυτό;

Για κάθε παιδί που φέρνουμε στον κόσμο είμαστε σίγουροι πως μπορούμε να το θρέψουμε; Είμαστε σίγουροι πως μπορούμε να το ζεστάνουμε, μπορούμε να το μορφώσουμε, μπορούμε να το παραδειγματίσουμε με τις πράξεις μας, μπορούμε να το αγκαλιάσουμε; Προσωπικά, ατομικά, ξεχωριστά.

Αν όχι γιατί τα φέρνουμε στον κόσμο;

Θα μπορούσε κάποιος να μου πει, ότι με αυτή την λογική πρέπει να σταματήσουμε να αναπαραγόμαστε. Τα προβλήματα ούτως ή άλλως, δημιούργημά μας ή όχι, πάντα μας ξεπερνάμε. Και τότε τι θα γινόταν;
Μα αυτό ρωτάω κι εγώ. Προβοκατόρικα και αυθάδικα.

Τότε τι θα γινόταν;

Νομίζουμε ότι όλος ο κόσμος κι εννοώ ο πλανήτης, το οικοσύστημά μας περιστρέφεται γύρω από μας. Κοιτάζουμε τα πάντα μέσα από τα δικά μας μάτια, μέσα από την δική μας οπτική και πάντα θεωρούμε, πως αυτή είναι και η μοναδική γωνία θέασης.

Είναι;

Ας αναλογιστούμε πόσο βοηθήσαμε όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια της ύπαρξής μας το περιβάλλον μας, τον κόσμο όλο γύρω μας να πάει μπροστά.
Χρησιμοποιήσαμε το καταπληκτικό μυαλό μας για να βελτιώσουμε τα πράγματα γενικά ή για να κάνουμε τα πράγματα να βελτιωθούν για μας, αδιαφορώντας για όλα τα άλλα;

Νομίζετε πως κάθε δέντρο που κόβεται, κάθε μόριο του αέρα που μολύνεται, κάθε ζώο που σκοτώνεται, κάθε βουνό που γκρεμίζεται, κάθε ωκεανός που δηλητηριάζεται, κάθε πάγος που εξαφανίζεται θα ήταν πολύ πιο δυστυχισμένος αν δεν είχαμε βρεθεί στο δρόμο του;

Mπορεί να γράφω παραμύθια για παιδιά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα παραμυθιάζω και τον ίδιο μου τον εαυτό για όλα αυτά τα καλά που η γενιά μου, ο τόπος μου, ο κόσμος μου, το γένος μου, η φυλή μου, το είδος μου έκανε και συνεχίζει να κάνει. Παραμυθιάζω με την έννοια του κοροϊδεύω, γιατί ούτως ή άλλως τα καλά παραμύθια γράφονται για να κοιμούνται τα παιδιά και να ξυπνάνε οι μεγάλοι. Γνωρίζω πως αυτό που λέω δεν μπορεί να γίνει, όμως ίσως λίγο προβληματίσει και μέσα από την ακρότητά του με κάνει και μένα τον ίδιο να αναλογιστώ τον αριθμό των δέντρων που έχω να φυτέψω, αν και γνωρίζω πως στην σκιά τους δεν θα καθίσω ποτέ.

Είναι αργά;

Ποτέ δεν είναι αργά και ποτέ δεν θα είναι αργά για κάτι, αν αυτό το κάτι μπορεί να κάνει ένα παιδί να πεινάσει λιγότερο και να ελπίσει περισσότερο κάτω από τον ίσκιο των δέντρων που εμείς θα έχουμε φυτέψει για αυτό χωρίς απαραίτητα να καθόμαστε πλάι του.

Γιατί εκεί βρίσκεται η διαφορά!!!

Η κρίση που όλοι βιώνουμε ίσως το πρώτο πράγμα που έχει να μας διδάξει είναι το πως θα μπορέσουμε να δούμε τα πράγματα λίγο πέρα από εμάς, πως θα καταφέρουμε να κάνουμε καλύτερη την ζωή των παιδιών που ήδη υπάρχουν κι ας μην φέρνουν απαραίτητα το όνομά μας και το πως θα υπερβούμε τον κακό εαυτό μας, δουλεύοντας σκληρά για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο δικαιότερο και ομορφότερο, αν και γνωρίζουμε πως ο χρόνος που απαιτείται για κάτι τέτοιο δεν θα μας επιτρέψει να προλάβουμε να τον ζήσουμε.

Αυτή είναι η πρόκληση μπροστά μας και είναι τόσο μεγάλη που δεν αφήνει περιθώρια για καθυστερήσεις και καταθλίψεις και υπό αυτή την έννοια πάλι εμείς θα βγούμε κερδισμένοι.

Γιατί κερδισμένος είναι πάντα αυτός που έχει όνειρα, ζει και δουλεύει για αυτά.
Στον αθλητισμό έμαθα πως όλοι είναι γεννημένοι νικητές. Την νίκη όμως θα την κατακτήσει αυτός που θα την σχεδιάσει, θα την προετοιμάσει και θα την περιμένει!

Nίκος Μιχαλόπουλος
Συγγραφέας Εκπαιδευτικός
Αθλητής-Μέλος του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο, του LAUREUS SPORT FOR GOOD FOUNDATION, που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο για θετικές κοινωνικές αλλαγές.