Στον πάτο του πηγαδιού
Και μπήκε ο μήνας με τις πέντε Δευτέρες, τα πέντε Σάββατα, τις πέντε Κυριακές.
Μπήκε ο μήνας που επαναλαμβάνεται μια φορά κάθε 824 χρόνια.
Μπήκε ο μήνας που οι Κινέζοι ονομάζουν: ‘’Tσάντα με χρήματα’’.
Μπήκε και ο μήνας που θα φέρει το τέλος του κόσμου. Στις 12 θα είναι, στις 21 θα είναι, πάντως κάπου εκεί πρέπει να το περιμένουμε.
Και μέσα σε όλα αυτά έχω την γιορτή μου, έχω την γιορτή της γυναίκας μου, πολλών φίλων μου και φυσικά την γιορτή των γιορτών, τα Χριστούγεννα.
Κι εγώ τώρα τί πρέπει να κάνω;
Nα χαρώ;
Να αγχωθώ;
Nα πανικοβληθώ;
Nα πιστέψω;
Να αμφισβητήσω;
Nα αδιαφορήσω;
Μήπως είμαι στον πάτο του πηγαδιού και δεν το έχω καταλάβει ακόμα;
Και τι μπορείς να κάνεις όταν βρεθείς στον πάτο του πηγαδιού;
Κάποτε λοιπόν ένα γέρικο γαϊδουράκι βρέθηκε από ατύχημα στον πάτο ενός πηγαδιού. Το πηγάδι ξερό πια και πνιγμένο από τα χόρτα του χωραφιού μέσα στο οποίο βρισκόταν δεν έγινε αντιληπτό από το κακόμοιρο το γαϊδουράκι μας και χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στον πάτο του μόνο και φοβισμένο. Ο ιδιοκτήτης του, ένας φτωχός αγρότης δεν ήξερε τι να κάνει, ώστε να μπορέσει να βγάλει το γαϊδουράκι του από το πηγάδι. Κάλεσε σχεδόν όλο το χωριό, προσπαθώντας να ακούσει κάποια γνώμη, που θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Καθώς οι ώρες είχαν περάσει πια και τίποτα δεν φαινόταν να αλλάζει , η γνώμη που φαινόταν να επικρατεί ήταν πως έπρεπε να χρησιμοποιήσουν γερανό για να βγάλουν το άτυχο ζώο από το βαθύ πηγάδι. Όμως κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ ακριβό και ο αγρότης δεν το άντεχε οικονομικά. Τότε κάποιος τόλμησε να πει αυτό που πολλοί ίσως και να είχαν σκεφτεί, αλλά κανένας δεν τολμούσε να ξεστομίσει. Η μόνη λύση, ώστε να δώσουν και ένα τέλος στο μαρτύριο του ζώου, θα ήταν να γεμίζανε το πηγάδι με χώμα, δηλαδή να θάβανε το κακόμοιρο το γαϊδουράκι μας ζωντανό. Η λύση του γερανού ήταν υπερβολικά ακριβή και το γαϊδουράκι αρκετά γέρικο πια, ώστε να μπορέσει με την δουλειά του να ξεπληρώσει το κόστος της διάσωσής του.
Εκείνο κοιτούσε και ξανακοιτούσε προς τα επάνω στο άνοιγμα του πηγαδιού, περιμένοντας την λύση και την βοήθεια, που θα το απελευθέρωνε από την αιχμαλωσία του, όμως με τίποτα δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που άρχισε σιγά-σιγά να του συμβαίνει. Οι πρώτες φτυαριές χώμα είχαν αρχίσει να πέφτουν επάνω του κι εκείνο άρχισε να φωνάζει, προσπαθώντας να αλλάξει, έστω και την τελευταία στιγμή την μοίρα του. Καθώς η τραγική διαδικασία συνεχιζόταν οι φωνές του σταμάτησαν. Για λίγο η ατμόσφαιρα είχε παγώσει κι όλοι φαντάστηκαν, πως το τέλος είχε έρθει. Τότε ο ιδιοκτήτης του πλησίασε το πηγάδι και έγειρε το κεφάλι του στο άνοιγμα να δει τι είχε συμβεί. Και τότε αυτό που είδε ήταν αδύνατο όχι μόνο να το φανταστεί, αλλά και να το πιστέψει. Το γαϊδουράκι μας όχι μόνο δεν είχε θαφτεί από το χώμα που έπεφτε επάνω του, αλλά αντίθετα αυτό το χώμα το χρησιμοποιούσε για να γλιτώσει. Κάθε φτυαριά που έπεφτε επάνω του την τίναζε από την πλάτη του με όση δύναμη του είχε μείνει και καθώς αυτή γλίστραγε από την πλάτη του προς οποιοδήποτε κατεύθυνση έβρισκε κενό, το γαϊδουράκι μας πάταγε πάνω της και σιγά-σιγά ανέβαινε προς την επιφάνεια. Αργά αλλά αποτελεσματικά κάθε φτυαριά το οδηγούσε προς την ελευθερία του και ενώ αρχικά κάθε τέτοια φτυαριά χώματος προετοίμαζε το τέλος της ζωής του, τελικά το οδηγούσε στην λύτρωσή του μέσα από την δύναμη του μυαλού του και της καρδιάς του, αλλά κυρίως μέσα από την πίστη του και την διάθεσή του να ζήσει. Και αυτή η πίστη ήταν τόσο μεγάλη και ισχυρή, που ακόμα και τα εργαλεία της ταφής του τα μετέτρεψε σε εφαλτήρια της σωτηρίας του.
Δεν ξέρω τελικά αν είμαστε πραγματικά στον πάτο του πηγαδιού, όχι μόνο λόγω της καταστροφολογίας των Μάγια και των όποιων φωτισμένων μοναχών και συγγραμμάτων, αλλά και λόγω των όσων γίνονται και όσων αποφασίζονται για εμάς χωρίς εμάς καθημερινά γύρω μας. Όμως ακόμα κι έτσι συνεχίζουμε να βλέπουμε το φως από το άνοιγμά του.
Δεν ξέρω τι με περιμένει αύριο, όπως τελικά δεν ήξερα και ποτέ, αλλά έχω στολίσει ήδη το δέντρο μου, περιμένω τις γιορτές με διάθεση γιορτής και έχω σκοπό να αγοράσω με το τελευταίο μου δώρο κάτι που θα μου θυμίζει πάντα, πως υπήρχαν και καλύτερες μέρες, όχι με διάθεση μνημόσυνου, αλλά με την δύναμη της υπενθύμισης, πως είναι στο χέρι μου να τις δημιουργήσω ξανά από την αρχή ακόμα κι αν πρέπει να τινάξω από πάνω μου όλα το χώμα του κόσμου, που κάποιοι προσπάθησαν να μου ρίξουν, για να με θάψουν ζωντανό.
Κι αν δεν τα καταφέρω, τουλάχιστον θα φύγω, προσπαθώντας και παλεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή και όχι μοιρολατρώντας και μετρώντας τον χρόνο μέχρι το τέλος, που θα έχω φέρει εγώ ο ίδιος νωρίτερα στον εαυτό μου κι ας μην το έχω καταλάβει.
Καλό μήνα και καλές γιορτές!!!
Υ.Γ. Κι όταν με το καλό μπει το ’13 τότε κάποιοι θα βρουν να πουν, πως μας περιμένει το πιο γρουσούζικο έτος όλων των εποχών ή τουλάχιστον των εποχών μας, γιατί στο κάτω-κάτω αυτό μας ενδιαφέρει.
Νίκος Μιχαλόπουλος
Αθλητής Συγγραφέας Παιδικών βιβλίων Εκπαιδευτικός
Μέλος του LAUREUS SPORT FOR GOOD FOUNDATION
