Ήμασταν στην ιστορική συναυλία της Streisand στη Νέα Υόρκη

BARBRA STREISAND   BACK TO BROOKLYN,  11/10/2012.
MIA ΒΡΑΔΙΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ!!!

Και ήταν πράγματι μια βραδιά να θυμάσαι.

 

Και ειδικά αν έχεις ταξιδέψει από την Αθήνα στην Νέα Υόρκη μόνο για αυτή.Η μεγαλύτερη Αμερικανίδα καλλιτέχνης, που φιγουράρει στο No.2 του Top Ten των πωλήσεων όλων των εποχών στην Αμερική, μόνο πίσω από τους Beatles και μπροστά από τον Έλβις Πρίσλευ και τον Φράνκ Σινάτρα, επέστρεψε στην γενέτειρά της, το Μπρούκλιν, 50 χρόνια μετά την αρχή της καριέρας της εκεί.

 

Το να δεις ούτως ή άλλως την Στρέισαντ να τραγουδάει ζωντανά είναι από μόνο του μια πολύ σπουδαία και σπάνια υπόθεση, αν αναλογιστεί κανείς πως σε μια καριέρα, που περπατάει ήδη στην έκτη της δεκαετία, έχει πραγματοποιήσει μόνο 81 ζωντανές εμφανίσεις. Ο φόβος της σκηνής χτύπησε νωρίς την μεγάλη σταρ, όταν το 1967 μπροστά σε ένα κοινό 135.000 ατόμων στο Central Park της Νέας Υόρκης ξέχασε τα λόγια ενός τραγουδιού της. Πέρασαν 27 ολόκληρα χρόνια να ανέβει ξανά σε σκηνή να τραγουδήσει μπροστά στο κοινό της, εκτός κάποιων μεμονωμένων εμφανίσεων σε φιλανθρωπικά γκαλά.

 

Μπορεί λοιπόν κάποιος πολύ εύκολα να καταλάβει γιατί η φρενίτιδα που καταλαμβάνει τον κόσμο αγγίζει τα όρια της τρέλας, όταν ανακοινώνει κάποια νέας της εμφάνιση. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς, πως  στην τελευταία της σειρά εμφανίσεων το 2006-2007 κατέρριψε τα ρεκόρ πωλήσεων εισιτηρίων στις 14 από τις 16 αρένες στις οποίες εμφανίστηκε, ενώ στις άλλες δύο το ρεκόρ κρατούσε ήδη η ίδια από τις προηγούμενές της εμφανίσεις το 2000. Και όταν μιλάμε για εισιτήρια μιλάμε για τιμές που αυτή την φορά άγγιξαν τις12.000 δολάρια και για μια διαδικασία απόκτησής τους πραγματικά δύσκολη με κωδικούς προπώλησης που κάποιος πρέπει να έχει εξασφαλίσει πολύ καιρό πριν μέσα από το επίσημο της site ή το site των διοργανωτών.

 

 

Για αυτό λοιπόν όταν κάποιος φτάνει έξω από τον χώρο της συναυλίας με το εισιτήριο του στο χέρι ξέρει πως κρατάει ένα πραγματικά πολύτιμο χαρτάκι. Ένα χαρτάκι που θα τον φέρει κοντά σε ένα κομμάτι της Αμερικανικής μουσικής πραγματικά ξεχωριστό και σε μια φωνή για την οποία οι New York Times κάποτε έγραψαν, πως είναι ό,τι καλύτερο έχουν να επιδείξουν οι Ηνωμένες Πολιτείες τον 20  αιώνα.

 

Η μοναδική καλλιτέχνης στην ιστορία με βραβεία Oscar, Tonny, Grammy και Emmy, με 50 χρυσά, 31 πλατινένια και 13 πολυπλατινένια άλμπουμ στο ενεργητικό της και με τον τίτλο της τραγουδίστριας, ηθοποιού, σκηνοθέτη, σεναριογράφου, συνθέτη, στιχουργού, παραγωγού και συγγραφέατήρησε την υπόσχεσή της και επέστρεψε στην υποβαθμισμένη κάποτε περιοχή του Μπρούκλιν, που τώρα προσπαθεί να προσδιορίσει και πάλι την ύπαρξή της με τα εγκαίνια της πιο σύγχρονης αυτή την στιγμή αρένας στην χώρα, το Barclay Center.

 

 

Και κάπως έτσι σε μια μαγική βραδιά άρχισε να ξετυλίγεται το νήμα μιας εκπληκτικής καριέρας σε ποιότητα και ποσότητα με αναφορές σε τραγούδια που πρώτη φορά τραγουδούσε ζωντανά, αλλά και στις πολύ μεγάλες επιτυχίες της όπως το People, το The Way we Were, το Εvergreen, το Happy days are here again και τόσα άλλα, που οδηγούσαν το κοινό σε αλλεπάλληλα standing ovations, αλλά καιτρία ancor στο τέλος σε μια βραδιά που κανένας δεν ήθελε να τελειώσει.

 

Είναι η τέταρτη φορά που παρακολουθώ την Barbra Streisand live. H πρώτη ήταν το 2000 στο περίφημο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης, η δεύτερη ήταν το 2006 και πάλι στον ίδιο χώρο-σήμα κατατεθέν των mega stars όλου του κόσμου και η Τρίτη το 2007 στο Λονδίνο στην πρώτη της εκτός Αμερικής τουρνέ. Αυτή όμως η φορά είχε κάτι το διαφορετικό. Είχε την ατμόσφαιρα της οικογένειας που υποδεχόταν και πάλι την ξενιτεμένη κόρη. Είχε τον αέρα του μύθου του ασχημόπαπου που μεταμορφώθηκε σε κύκνο και ήρθε να το απολαύσει εκεί που πραγματικά ανήκει. Είχε την δύναμη του μηνύματος, πως τα πάντα είναι δυνατά στην ζωή, αν το θες πολύ και δουλέψεις σκληρά. Και η προσωποποίηση όλων αυτών ήταν Η ΦΩΝΗ, που ανήκε κάποτε σε ένα παιδί, που επειδή δεν μπορούσε να έχει ούτε μια κούκλα, έντυνε ένα μπουκάλι με ζεστό νερό, μεταμορφώνοντάς το σε κούκλα κυρίως στην φαντασία της. Σε αυτή την φαντασία που την έστελνε πέρα από την πέτρινη γέφυρα του Μπρούκλιν για να ταξιδέψει στο Μανχάταν, στο Μπροντγουέι , το Χόλυγουντ και φυσικά στις καρδιές όλου του κόσμου. Και τώρα αυτό δεν ήταν απλή φαντασία, ούτε ανεκπλήρωτος πόθος, ήταν η ίδια η ζωή μιας γυναίκας που στα 70 της χρόνια πια έβλεπε τον γιο της να κάνει μαζί της επί σκηνής την παρθενική του εμφάνιση με πρωτοφανή επιτυχία σε ένα ντουέτο που άνετα μπορώ να χαρακτηρίσω το highlight της βραδιάς, ολοκληρώνοντας έτσι ένα κύκλο επαγγελματικής και οικογενειακής ευτυχίας στο προσωπικό της ground zero απ’ όπου ξεκίνησαν όλα.

 

Το κοινό της συναυλίας με τον Δήμαρχο της Νέας Υόρκης ανάμεσά τους, τον Michael Douglas, τον Woody Allen, τον Ralph Lauren, τον Tommy Hillfiger,τον Michael Kors, την Barbara Walters, την Rossie O’ Donnel και πολλούς ακόμα παρακολουθούσε επί τρεις ώρες κάθε τραγούδι να μετατρέπεται σε ένα μικρό μονόπρακτο με αρχή, μέση και τέλος και την πρωταγωνίστρια της βραδιάς να προλογίζει κάθε της πράξη, κάνοντας την όλη προσέγγιση να μοιάζει περισσότερο με θεατρική παράσταση και πολύ λιγότερο με συναυλία.
Ντυμένη από την φίλη της Dona Karan με μια εντυπωσιακή μπέρτα που έφερε στην πλάτη το όνομά της και το νούμερο 24, ημερομηνία της γέννησής της, φόρο τιμής στις αθλητικές εμφανίσεις που σε λίγο θα φοράνε στον ίδιο αυτό χώρο οι Nets,  η ομάδα του Μπρούκλιν, που επιστρέφει θριαμβευτικά στο ΝΒΑ και θα έχει έδρα της την συγκεκριμένη αρένα, αλλά και τον μεγάλο Ιταλό τρομπετίστα Chris Botti στο πλάι της όπως  και τους εντυπωσιακούς τρεις  Ιταλούς τενόρους, που απαρτίζουν τους  Il Volo και που οι ηλικίες και των τριών μαζί δεν έκαναν την δικιά της, όπως η ίδια χαρακτηριστικά είπε επί σκηνής, η Barbra Streisand έδωσε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, ηθοποιίας, σκηνοθεσίας και αιχμηρών πολιτικών σχολίων.

 

Δεν ξέρω τι κάνει κάποιον να ταξιδεύει τον Ατλαντικό για να δει μια παράσταση, εμένα όμως με έκανε η ανάγκη να δω την ζωή μου να ξαναπερνάει μπροστά από τα μάτια μου ντυμένη με την μουσική, που πάντα αποτελούσε το τέλειο soundtrack για αυτήν. Και φυσικά η διάθεσή μου να κοιτάξω μπροστά και αισιόδοξα μέσα από την μουσική που πάντα συνόδευε τις χαρές μου, τις λύπες μου, τους έρωτές μου, τις απογοητεύσεις μου, τις εντάσεις μου, τις ελλείψεις μου, τις δόξες μου, τις μοναξιές μου, τις γιορτές μου, τις απώλειές μου, τις κατακτήσεις μου, μια μουσική δηλαδή που δεν εκφράζεται από τον καλλιτέχνη με ψηλές σωστές νότες, αλλά με μεγάλη γεμάτη ψυχή.

 

Και έτσι μια βραδιά που προοριζόταν να είναι της Στρέισαντ, έγινε τελικά η δικιά μου.
Κι αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο οι μεγάλοι δημιουργοί.

 

Νίκος Μιχαλόπουλος
Πρωταθλητής Σκοποβολής και Ακοντισμού   Συγγραφέας   Εκπαιδευτικός
Μέλος του LAUREUS SPORT FOR GOOD FOYNDATION.